Een smalle deur of een brede poort. Het gaat hier om keuzes. Niet een keuze voor koffie of thee bij het ontbijt, maar om levenskeuzes. Beslissingen die genomen worden en die het hele leven zullen veranderen, zoals wanneer twee mensen besluiten het leven met elkaar te delen. Hun trouw willen zij bevestigen in een huwelijk, al of niet binnen de gemeenschap. Zo’n keuze maak je voor de rest van je leven; je geeft elkaar het ja-woord voor goede en slechte tijden. Velen van u kunnen hier over meepraten.  Het verbond dat je beiden sloot, komt soms onder druk te staan. Als een van de partners een baan verliest of ziek wordt, de keuze niet trouw is en wil scheiden, als een van de partners komt te overlijden en je alleen komt te staan. Dan kun je terecht spreken van een smalle deur, want dan is het leven moeilijk en de keuze komt onder druk te staan.  Het is goed om je daarvan bewust te zijn, zonder dat je elke dag gebukt gaat onder alles wat zou kunnen gebeuren. De  huwelijken die we de komende tijd weer in onze kapel en in het kasteel zullen sluiten, geven aan dat mensen, jonge mensen, elkaar trouw beloven en daarmee een smalle deur doorgaan.

Levenskeuzes zijn altijd heel ingrijpend. Mijn vader stond ooit voor de keuze van wel of niet behandelen van een kwaadaardige tumor. Hij had kunnen kiezen voor bestraling en chemokuren, in de hoop dat zijn leven nog iets langer zou duren. Maar hij koos er voor om niet behandeld te worden en het leven zijn gang te laten gaan. Dat zijn keuzes die je niet over één nacht ijs neemt. Je ziet er tegenop om zo’n beslissing te nemen. Je wikt en weegt alles met elkaar en je bespreekt het met je meest dierbaren. Als dan de beslissing genomen is, ook in overleg met deskundigen, dan valt er een hele last van je af. Maar daarmee wordt het niet gemakkelijker, de deur wordt er niet breder door.

Ik moet in deze denken aan het boek en de film: Neverendig Story (Het Oneindige Verhaal), waarin de hoofdpersoon keuzes moet maken. In het Doolhof krijgt Bastiaan telkens hetzelfde stramien voorgeschoteld. Hij komt telkens in een zeshoekige kamer met telkens drie deuren, waarvan één daarvan degene is waar hij het vertrek binnenkwam. Elke kamer heeft weer andere deuren. Sommigen zijn van ijzer, soms van hout, groot, klein, breed of smal, in de vorm van reus, of die geopend moeten worden als een ophaalbrug. Je kan het zo gek niet bedenken, maar telkens weer hebben ze iets gemeen met elkaar, de kleur, materiaal, grootte…
Bastiaan doolt wat rond totdat hij in elke deur iets terugvindt van leven; de groene kleur van de huid van zijn vriendje of een deur die bestaat uit gras, waardoor hij moest denken aan de Grazige Meren, zijn geboortestreek.
Zo komt hij uit het doolhof der Duizend Deuren. De uitgang was verborgen als deur van een oud vervallen boskapelletje, dat dus voor dat ene ogenblik de uitgang was van de Tempel.

Een prachtig sprookje, waarvan we kunnen leren, dat keuzes altijd met je eigen leven te maken hebben. Niet zomaar lukraak kiezen of je keuze laten afhangen van de waan van de dag of van toevallige ontmoetingen. Bewust kiezen, als een rode draad in je leven. Je keuze laten bepalen door je geloof in het goede, je geloof in de mens, in de toekomst, in God. Dan zal je keuze de goede keuze zijn. Dan is de keuze die je maakt, een logisch vervolg op wie je bent.

En die brede poort, die lijkt toch ook wel aantrekkelijk. Die poort is, volgens mij, de weg van de minste weerstand, de poort van oppervlakkigheid. Het is eigenlijk de weg die je gaat als je geen bewuste keuze maakt. Je gaat in op de trend van de markt, de wereld van consumptie en materialisme, de wereld van eigenbelang en egoïsme. Vanuit ons geloof in de toekomst kunnen wij echter zeggen dat dat niet de weg is die we willen gaan.

Wij gaan de smalle deur door, niet omdat we het onszelf moeilijk willen maken, maar juist omdat we kiezen voor het leven, samen met anderen, in solidariteit en liefde. Dat is de weg van God, die ons voorhoudt dat het leven waard is geleefd te worden.

Laatsten zullen eersten zijn en eersten zullen laatsten zijn. Wie zich vooraf buigt over de vraag naar het goede, komt nooit te laat, die is op tijd. Wie zich eerst laat leiden naar de brede poort en pas later kiest voor het goede, kan te laat zijn. Dan is de nauwe deur helemaal gesloten. Daarom bidden we vandaag voor mensen die voor belangrijke keuzes staan, grote beslissingen moeten nemen. Het gaat dan niet over de keuze tussen gebakken aardappels of friet bij het avondeten. Het gaat wel over de keuze tussen liefde en haat; tussen aandacht en links laten liggen; tussen samen en alleen. We bidden voor hen dat ze tot een goede beslissing kunnen komen, misschien met onze hulp, met onze aandacht en onze liefde.

De vraag voor vandaag lijkt me eenvoudig: kiezen wij voor de brede poort met uitzicht op gemak en eigenbelang; of kiezen wij, in al zijn consequenties, voor de nauwe deur met uitzicht op geluk en solidariteit?