“Kort daarop reisde Maria in grote haast naar het bergland, naar een stad in Juda, naar haar nicht Elisabeth.
Deze ontmoeting vieren we jaarlijks op 31 mei. Het feest van “Maria Visitatie”.
Talloze kunstenaars hebben zich door dit verhaal, door deze twee vrouwen, laten inspireren. En ik heb wel eens eerder in dat kader Museum de Pont in Tilburg genoemd.
Het museum had- en heeft volgens mij nog- een video- kunstwerk van de ontmoeting van Maria en Elisabeth. Gemaakt door Bill Viola. Een jonge zwangere vrouw snelt met grote vreugde en een stralende glimlach de oudere vrouw, eveneens zwanger, tegemoet.
Juist door de sterk vertraagde beweging worden die vreugde, verbazing en warmte tussen beide ontroerend zichtbaar. Een ontmoeting van hart tot hart…
Waar dat gebeurt brengen mensen elkaar aan het licht en tot bloei.
Dan kunnen alle ballast en angst, (voor-) oordeel van je afvallen.
Worden wij: jij en jij- jij en ik.
Het bewegende beeld projecteren we nu niet, omdat we straks op de kapelwand weer de prachtige bloem zullen zien en het lied van Stef Bos zullen horen Jij daar in het donker; Jij bent niet alleen! Wij staan aan jouw kant.
Maar u heeft allang gezien dat er een kleurrijke afbeelding in uw boekje ligt. Daar willen we graag met u naar kijken en over mediteren, met woorden, deels geleend van de pastor/verpleegkundige, Wies Beckers. En met dank aan haar.
Het schilderij is van de Indiase Lucy ‘d Souza en is kleurrijk zoals de kleding van de vrouwen in India… Deze twee vrouwen, beide zwanger dragen helder blauwe gewaden.
Voor mij de kleur van het goddelijke! De kleur van de hemel, zoals de lapis lazuli in het zilveren kruis boven het altaar hier.
Zij zijn omringd door en staan in de heldergele zonnecirkel, door warmte omgeven.
En samen dragen zij het Kind van belofte teder in hun handen, een nog ongeboren kindje, veilig omgeven door vruchtwater.
Is het Johannes, de naam die Zacharias, zijn vader hem op Gods woord zal geven? Die de voorloper zou worden van de Heer?
Is het Jezus, die Redder genoemd zal worden, Verlosser, mens van Vrede, die wij met Kerstmis verwachten? Zoon van God, uit de stam van David.
Zij staan beide aan het begin; van een andere manier van leven. Een andere toekomst.
Elisabeth, nicht van Maria, al wat ouder, die onvruchtbaar scheen. En Maria, heel jong nog die een belofte aanvaardt… en zich in vertrouwen overgeeft aan wat God van haar vraagt.
Elke mens, staat er in de meditatie, hoe klein of kwetsbaar ook, telt en is waardevol, als we kijken met de ogen van God, Vader van alle leven, Moeder van elke mensenkind…
De stralenkrans is de verbeelding van God, Vader/ Moeder die alles en iedereen in het licht zet. Het is een en al vreugde en belofte, deze ontmoeting. Maar behalve het goddelijk blauw, de warme omhelzing van de zon, is er ook het staan op de aarde. De realiteit van het dagelijks leven, de moeite en zorg. Het is op uw afbeelding een beetje weggevallen, maar bij beide vrouwen is één voet gekeerd naar buiten, buiten de cirkel, naar de wereld.
Hemel en aarde die elkaar raken.
De kracht van boven, de aardse realiteit beneden.
De belofte van beide kinderen brengt ook hun zending mee.
Hun vreugde is niet alleen voor henzelf, maar universeel, om te delen met de wereld…
Johannes, de voorloper van de Heer: Jezus zal van hem zeggen dat er geen groter profeet geweest is en zal zijn dan hij, én Jezus, die door Johannes wordt aangezegd als het Lam Gods dat de zonden van de wereld wegneemt. Beide zijn niet begrepen, verguisd, door de mensen veroordeeld…
U heeft gehoord, dat we het Evangelie verder hebben doorgelezen, dan in uw boekje staat, Het is Maria’s Magnificat. Wij zingen haar lofzang elke dag hier in de kapel.
En wat Maria zingt is er nog niet- overal- maar het zal gebeuren, dat is de toekomst. De toekomst die God door haar Zoon aankondigt.
En hier en daar zien en ervaren wij daar sprankjes licht van: dat machtigen van de troon worden gestoten en vernederden in het licht worden gezet. Dat er echt vrede op aarde zal zijn, gerechtigheid voor alle mensen; dat hongerigen voldoende te eten zullen hebben en rijken worden weggezonden; dat niet een kind moet overleven in de oorlog, maar dat er hulp is, lieve mensen, die de oorlog uit het kind halen en het zo een nieuwe toekomst geeft.
Pastor Marinus van den Berg schreef dit jaar het boekje Op weg naar kerstmis. Wellicht leest u het deze weken. Het is een fijnzinnig boekje. Hij was jarenlang Verpleeghuispastor en nu geestelijk verzorger in een hospice. Hij weet van hoop en verwachting. Van blijde verwachting en van verdriet. En hij schrijft erover dat verwachting niet altijd “blijde verwachting ”is. Er zijn ouders die ongewenst kinderloos blijven; ouders die hun kindje verliezen…en van wie het verdriet en het leed niet altijd wordt gezien als de diepe rouw die het is, een verlies dat altijd voelbaar blijft en pijnlijk!
“Blijde verwachting ”is niet gewoon. Dat is het nooit. Elk nieuw leven is een wonder.
En juist bij deze gevoelens kan Kerstmis, het geboortefeest veel oproepen.
De twee krachtige vrouwen zijn allebei beproefd in hun leven. Zij hebben weet van verlies en dood. En staan daarom misschien wel héél dicht bij ons!
Samen, zo ervaar ik dat, steeds opnieuw kijkend naar de afbeelding- dragen zij een belofte van hoop, van “deze wereld omgekeerd”: zij dragen en steunen elkaar, want zwangerschap en geboorte dragen risico’s in zich. En dat is nu juist de mentaliteit van Hem, die wij met kerstmis verwachten en tegemoet zingen…dat wij elkaar bemoedigen, opzoeken, steunen.
Wie bent U, wie en jij, wie ben ik…die in de cirkel van het Licht staat??
Ik eindig met de woorden achter op uw afbeelding:
Wachten op de Verborgene
vermoed in een kind
vermoed in een weg van hoop
vermoed zonder angst
In verbondenheid
in aandacht voor de verborgenen…
[ Marinus van den Berg]
Dat het zo mag zijn!