Lucas 15, 1-31
Inleiding.
U bent van harte welkom. Het is de vierde zondag van de veertigdagentijd, halfvasten. Zondag Laetare, wat betekent: verheug je!
De liturgische kleur is vandaag roze, er komt meer licht in het donker van het paars.
Wij luisteren straks naar Jezus, die ons een parabel vertelt. U heeft het schilderij hier voor het altaar (Rembrandt, de verloren zoon) natuurlijk allang herkend. Het licht valt op de vader en op de jongen/ man die geknield voor hem ligt. U kent, wij kennen het verhaal en toch is het steeds nieuw!
Iemand verlangt naar thuis, zijn afkomst, zijn wortels. Hier en daar ligt op uw stoel een plaatje, dat voor zich spreekt. Een ouder en een kind; losgerukt uit de eigen omgeving, ont- worteld! Dat is de realiteit van de helft, 50% van de Oekraïense kinderen in deze oorlog. Dat is de realiteit van zóveel kinderen, Jemen, Eritrea…De vader of moeder draagt een ontworteld huis op zijn rug mee. Wanneer zal het voor hen, deze kinderen, “eindelijk thuis” worden.
De keur lieten we paars. Maar toch vieren we de hoop, dat er een oplossing komt en vrede, dat het licht zal doorbreken.
Bovenaan deze zondag staan de woorden: het vieren van Gods barmhartigheid!

Overdenking 
Jan (Onland) heeft eens op een zaterdagavond deze prachtige afbeelding van Rembrandts schilderij “van de verloren zoon” bij het altaar geplaatst. Dat doen we opnieuw. Zo komt het verhaal ons intens nabij.
Als Jezus ons alleen dít verhaal had nagelaten als Evangelie, dan was dat voor ons genoeg geweest om te weten wie God is, om Jezus’ Vader te leren kennen. Jezus zegt: datgene dat de Vader mij heeft opgedragen dat heb Ik gedaan. Hij heeft dit verhaal ten volle geleefd!

We vonden een uitspraak van de theoloog Guardini uit zijn beroemde boek: De Heer, uit de jaren’60. Er staat: “De Liefde (met een hoofdletter) die het leven van Jezus draagt en die volgens de evangelist Johannes God zelf is, berust op deemoed”. Deemoed, barmhartigheid, chesed…zijn verwant. God is de deemoedig Liefhebbende!

Getroffen door dit schilderij, van deze Thuiskomst, schreef Henry Nouwen het boek van zijn eigen leven en zijn verlangen naar geborgenheid: Eindelijk Thuis. Zijn meest beroemde werk! Hij heeft er voor heel veel mensen een schat mee nagelaten! Tot op de dag van vandaag, want het beleeft steeds opnieuw een herdruk, wereldwijd. In één van zijn workshops voert hij als het ware de handen van de Vader sprekend op. De zachte, beschermende, tedere hand…en de krachtige, stevige…We lezen er een stukje uit voor:

“De ene hand zegt: “Ik heb je en ik houd je veilig vast omdat ik van je houd en ik zal je nooit verlaten. Je hoeft niet bang te zijn”. De ander zegt: ‘ga maar, mijn kind, zoek je eigen weg, maak fouten, leer, lijd, groei en word wie je moet zijn. je hoeft niet bang te zijn. je bent vrij en ik ben altijd bij je in de buurt…”


Beide handen horen bij elkaar! Het zijn de handen van de Onvoorwaardelijke Liefde  die zegenend op de schouders van het Kind liggen. 
Het Latijnse woord voor zegenen is benedicere. Bene betekent “goed” en dicere betekent: “spreken”. Benedicere, en zegenen dus ook, betekent: ‘goede dingen aankondigen ’en: elkaar bevestigen’.
Op het schilderij is de aanraking met de handen de zegen van de man, die het kind dat zijn vrouw en hij ter wereld gebracht hebben, er het teken van hoe hartstochtelijk hij zijn zoon, zijn zonen, bevestigt en liefheeft. 
Als hij al luistert, dan kan deze wegloper enkel horen: 
“ik ben zo dankbaar dat je weer thuis bent”! Ik heb je zien groeien en ik heb je altijd graag als een volwassene dichtbij me willen hebben. Ik heb je vreselijk gemist en ik heb op je gewacht. Jij bent het die ik gekoesterd heb, bemind heb in mijn hart”
Heel Jezus’ missie was er van te getuigen dat wij mogen delen in deze relatie met de Ene, een Liefde zónder voorwaarden!

Rembrandt. Zijn leven werd getekend door verlies: de dood van zijn prachtige vrouw Saskia, zijn jonge kinderen, uiteindelijk ook zijn bekende zoon Titus. Alleen zijn dochter Cornelia overleefde hem. Er wordt wel gezegd dat bij al dit verlies, met daarbij zijn steeds minder wordend gezichtsvermogen, hij niet verbitterd werd. En zijn misschien wel mooiste werk maakte; uit liefde! Aan het einde van zijn leven, bijna blind, schilderde hij deze bijna blinde vader, …de zoon die dood gewaand werd maar de weg naar huis aandurfde en de oudste zoon, toegewijd aan zijn vader, maar zoals we hoorden misschien verongelijkt, bitter. Dan is de weg naar zachtheid heel lang!
In een TV program vorige zondag vertelde een Nederlandse journaliste, dat zij een lang interview mocht hebben met president Zelenski. Of hij verbitterd was? Door de durende oorlog in zijn land Oekraïne. Verbitterd, ja, vanwege Europa, “want wij vechten ook voor jullie”, zegt hij. Maar vooral toch teleurgesteld. Omdat een broedervolk zijn broedervolk, zijn naaste is binnengevallen, niets en niemand ontziend. je broeder!! Een land met zoveel Russische landgenoten en Russisch- Oekraïense gezinnen. Toch is deze president in staat zijn waardigheid te bewaren, zijn menselijkheid. Hij zoekt inventief hulp voor zijn goede zaak. Voor zelfstandigheid en vrede. Voor die kinderen…Hij werkt gewoon vanuit zijn reguliere werkkamer. En is dus heel kwetsbaar voor een aanslag. Maar hij bewaart de hoop . Op ommekeer van het volk dat eens zijn broeder was.

Mag het voor zijn volk en voor hem Pasen worden. Dat is: thuiskomen! Mag het voor de mensen in Rusland die géén oorlog willen, géén bloedvergieten, Pasen worden. Mogen zij die ontworteld raken spoedig weer hun thuis vinden, in hun eigen land. De kinderen het eerst. Dat is opstaan, dat is Pasen, nieuw leven. Moge God, Vader- Moeder van alle leven en van alle mensen zich vol liefde over hen buigen en hen zegenen. En hen troosten om wat zij hebben doorstaan. Mogen wij doen wat in ons vermogen ligt. En mag ons gebed niet versagen. Opdat het ook voor ons echt Pasen mag worden. Amen.