Inleiding

U bent van harte welkom. Samen mogen wij eucharistie vieren in de ontmoeting met Jezus en met elkaar. Deze zondag “Beloken Pasen” heet ook: Dominica in albis en dat slaat op de doopleerlingen die met Pasen waren gedoopt en witte klederen droegen- teken van nieuw leven in Jezus Christus- en dat kleed 8 dagen later, op Beloken Pasen aflegden. Op deze zondag dus.
Iedereen kon het aan ze zien en daarmee waren ze levende getuigen van de verrijzenis. Dat zijn en blijven wij ook, gedoopte mensen, in goed gezelschap omdat wij vandaag de apostel Tomas ontmoeten. Hij mocht letterlijk steunen op zijn geloof omdat Hij zijn Heer mocht aanraken. En wij?

Overweging

Twee jaar geleden, 2020, luidde het thema dat wij kozen voor de veertigdagentijd: “Raak de wonden aan”
Niemand kon vermoeden hoe snel dat waar werd. Hoeveel wonden er in korte tijd ontstonden, hoeveel onmacht en onzekerheid, verslagenheid. Er was een Sars virus dat om zich heen greep, Covid 19 genoemd. Niemand kon ook vermoeden dat het zo lang zou gaan duren.

We vierden de vastentijd en Pasen als kleine gemeenschap. Toen het weer mocht, samen vieren, gebeurde dat door de liederen te zeggen in plaats van te zingen. Toen dát weer mocht, eigenlijk pas kort, kon je aan het enthousiasme horen dat het waar is wat Augustinus zegt: Zingen is dubbel bidden!

In zo’n situatie, onzeker, beangstigend, merk je hoe je met elkaar verbonden bent; hoe mensen elkaar nodig hebben. Ook in de kerk. Niemand is een eiland. Daarom heet het ook: geloofsGEMEENschap

Nu mogen we vieren, bijna als vanouds. Ons thema voor deze veertigdagentijd en Pasen stond verbeeld op een schilderij dat Julia maakte en dat nu ook de Paaskaars kleurt: 
Een veelkleurige stroom van mensen, jong en oud, kinderen, een bisschop, iemand in een rolstoel en iemand die hem meeneemt in de processie.

Het is het symbool, ja eigenlijk de droom van paus Franciscus, naar een meer synodale kerk. Hij vraagt alle gelovigen, om mee te denken in wat belangrijk is voor de kerk van de toekomst, hoe wij, gewone gelovigen meer kunnen participeren. Omdat WIJ de kerk zijn!! Gods volk onderweg. Op weg naar de bisschoppensynode van 2023. En we hopen dat de gezondheid van de paus het toelaat dat hij nog lang ons kan inspireren.

Maar intussen, nu Corona ver weg lijkt- dat is het nog niet-, zijn er die andere wonden: van kapotgeschoten gebouwen, kerken; hele steden. En de wonden letterlijk en geestelijk, van vele burgers en vooral de kinderen. Ik bedoel Oekraïne, maar u weet dat ook Syrië nog steeds een verdrietig verhaal is, Jemen… Waar blijven we dan met het beeld, de kleurige stroom mensen onder de zon! Die mensen in beweging.

Thomas Halik, priester in Tsjechië, heeft een boek geschreven, dat begint met het Evangelie gedeelte van deze morgen. het boek heet: “Raak de wonden aan”
Voor hem, en ik denk ook voor ons, is het Evangelie zo vertrouwd, De apostel Tomas die zijn Heer mag aanraken…
Halik was in Madras, India. Met een vriend, die daar hoogleraar is. In Madras wordt het graf, het vermeende graf van de apostel Tomas, vereerd en druk bezocht. Het deed hem heel veel om daar te zijn. Met die vriend bezocht hij een weeshuis met honderden kinderen. Vele kleintjes. Ze riepen en huilden en wilden hem met hun dunne armpjes aanraken. Halik was van de kaart, onthand, machteloos.

Hij wist het, en hij kijkt ook nieuws; en zijn land, ook hijzelf, heeft geleefd onder de druk van het communisme. Maar het werd voor hem zó concreet, zó waar! Dat Jezus’ wonden duiden op wat Hij heeft doorgemaakt, zijn kruisdood. Maar ook dat Hij daarmee zegt- als gekruisigde-: kijk, naar de wonden in de wereld; de wonden van al die mensen, jong en oud. Onschuldig. Toen schreef hij dit boek!

Tomas apostel had eerder, toen hij zag aankomen dat zijn Meester veroordeeld zou worden, gezegd: kom, laten wij ook meegaan om met Hem te sterven.
Alle hoop, de hoop is, zegt men, het laatste dat sterft, alle hoop is verloren.
Alle hoop op vrede
Alle hoop op voedsel voor alle mensen

Tomas was er niet bij, toen Jezus verscheen aan zijn mede- apostelen. Hij heeft niet hun vreugde gezien. Nu, na 8 dagen, de 8e dag, vandaag, verscheen Jezus opnieuw.
8..is een volheid van getal, dat wil ons iets zeggen. Toen was Tomas erbij! Waar was hij de eerste keer? Misschien was hij vertwijfeld geraakt, in zichzelf gekeerd, in rouw; en wilde hij nu toch bij zijn vrienden zijn, niet meer alleen. Om bij elkaar troost te vinden. Zoals na een uitvaart het samen herinneringen ophalen zo troostend kan zijn!

Jezus kent ze, de groep om Hem heen. As je zo intensief met elkaar optrekt, dan vallen de nuances wel op, dan heb je soms maar een half woord nodig. Tomas gelooft pas als… en Hij mag Jezus aanraken, de littekens van de wonden aanraken. En dan spreekt hij zijn belijdenis. Mijn Heer en Mijn God…Het is als een vreugdekreet.

Jezus is de Gewonde, die leeft. En Halik zegt: de deur naar de Heer gaat dóór zíjn wonden. En geloven, credere, is : cor dare… je hart geven. je hart dúrven geven. Geloven, dat er leven is óver de dood. Dat Iemand ons is voorgegaan.

Bij de versiering staat een afbeelding van Barlach, getiteld: weerzien. Het verbeeldt Tomas, die door jezus liefdevol wordt opgericht. Ofwel: sta op, Tomas.  Ga, geloof en vertrouw dat er hoop is. Zie en geloof! Ik ben het echt.
Is het de aanraking, of komt het juist door de hele groep leerlingen, zijn collega’s, de gemeenschap, wij samen, onder de zon zoals op de kaars, die het maar houdt. Deze belijdenis: Mijn Heer en Mijn God.

Het CPB heeft geconstateerd dat er voor het eerst meer niet- kerkelijke dan kerkelijke mensen zijn. Ze hebben geen onderzoek gedaan naar geloof. Ook niet wat wij voor elkaar kunnen betekenen. Maar we kennen allemaal de stille tochten, mensen die elkaar opzoeken als er iets schokkends gebeurt; ik noemde het weeshuis in India; onze geloofsgemeenschap was en is één in het steunen van de projecten die onze Norbertijnse medebroeders in India realiseren voor de allerarmsten. 

Geloven is niet zeker weten. Twijfelen en kritisch vragen is geloofwaardiger… dan zó aannemen!
Maar alleen sámen kunnen we de weg gaan; samen kunnen we, op wat voor manier dan ook, wonden helpen helen; samen sterkt het ons als we zeggen, dat Jezus de Weg is, de Waarheid en het Leven. De weg die we veilig kunnen gaan…