Inleiding
Een kapel vol symboliek deze zondagmorgen, de laatste zondag van het kerkelijk jaar.
En dat maakt het bijzonder, in meerdere opzichten.
Onze zusters en broeders van de protestantse kerken vieren deze dag “zondag Voleinding, of Eeuwigheidszondag. Zij staan stil bij hen die zij dit jaar verloren. Een betekenisvol woord dat verwijst naar voltooiing, ook onze voltooiing. Onze organisten zijn vandaag in verschillende kerken om op deze zondag te gedenken en om te dirigeren en begeleiden. Wij zijn deze zondag bijzonder met hen verbonden en zij met ons en wij zullen naar beste vermogen zonder muzikale begeleiding samen zingen.

Deze afgelopen week hebben we de kapel gereinigd en versierd. En u ziet- het was lang geleden-, we hebben het kruis omgedraaid, het mooiste dat wij in onze kapel bezitten. het is destijds door onze medebroeder- kunstenaar Jan de Kort ontworpen en het hangt hier sinds 1959. Een Grieks kruis een overwinningskruis., een kruis van hoop dat de dood niet het einde is. dat wordt gesymboliseerd door de gestileerde bloemen aan de uiteinden van de kruisbalken. Naar Jesaja: een twijg ontspruit aan een stronk… die dood lijkt! En centraal, als een verbinding tussen hemel en aarde, de figuur van Christus in een rijk koninklijk gouden gewaad. het feest van deze zondag. Een gouden mantel, majesteitelijk. Een kroon, maar tegelijk heeft de beeltenis iets kwetsbaar, deze Koning staat met wijd uitgestrekte armen. Als een gebaar van welkom. Maar ook van weerloosheid. “Komt, gezegenden van mijn Vader”…
Gaan wij in op zijn uitnodiging. Met onze grootsheid, maar vaak ook onze kleinheid of machteloosheid.
En Toch… wordt het Evangelie van deze dag in onze handen gelegd…Wordt Christus in onze handen gelegd. Mogen wij in grote dankbaarheid vieren, in Woord en sacrament, deze laatste zondag van het kerkelijk jaar.

Overweging
Ik koester een droom
dat de mensen op een dag
zullen opstaan en zullen inzien
dat ze geschapen zijn
om als broeders en zusters samen te leven

Ik koester de droom
dat op een dag
de rechtvaardigheid neer zal stromen
als water
en de rechtschapenheid
zal bloeien
als een machtige stroom

Ik koester de droom
dat in alle wetgevende lichamen
van onze staten
en in al onze gemeenteraden
mensen zullen worden gekozen
die rechtvaardig handelen
de barmhartigheid liefhebben
en nederig de wegen
van God bewandelen.

Ik koester de droom
dat op een dag
 de oorlogen ten einde zullen zijn
dat de zwaarden worden omgesmeed
tot ploegscharen
en de speren
tot snoeimessen
dat niemand meer aan oorlog zal denken.

ik koester de droom
dat we met dit geloof
in staat zullen zijn
om de raadszittingen der wanhoop
te verdagen
en nieuw licht brengen
in de duistere kamers
van het pessimisme.

Met dit geloof
zullen we de dag verhaasten
waarop er vrede op aarde zal heersen
en goede wil tegenover de mensen.

Het zal een glorierijke dag zijn
de morgensterren
zullen tezamen zingen
en de zonen Gods
zullen kreten van vreugde slaken
Ik koester een droom.


Dominee Martin Luther King, 1963. 60 jaar geleden. Maar zijn stem reikt tot vandaag. De droom die we nu herhalen op de derde dag van het bestand Israël- Gaza, met de uitdrukkelijke belofte om gijzelaars en gevangenen vrij te laten, hulpgoederen te brengen naar de gebombardeerde gebieden, om wonden te verbinden, dorstigen te laven, doden te begraven en kinderen goede voeding te geven, afleiding, spel.

Woorden van hoop ook, vanwege ons politieke landschap, waar groepen mensen zich onzeker voelen en bang te worden uitgesloten, onwelkom te zijn.

De lezing uit de profeet Ezechiël, door wie God spreekt, is bijna fysiek te voelen, en je ziet het voor je, hoe de Eeuwige wat is verdwaald, vermist, verstrooid,  tegen zijn/ haar  hart heeft gelegd.in onvoorwaardelijke zorg en liefde. Zoals de herder voor zijn schapen zorgt die weerloos zijn tegenover hun prooi. Zo goed is God.

In het Evangelie klinken opnieuw de werken van barmhartigheid. Vandaag heel radicaal en zwart- wit. Het komt erop aan er werk van te maken, ons te doen buigen over onszelf: hoe staat het er met ons voor. Hoe hebben wij Jezus dit jaar leren kennen, in zijn zorg en liefde, zonder aanziens des persoons. Jezus zegt vandaag niet: je zult. Dat zul jij ook doen, maar: Maar: IK had honger, Ik had dorst… Ik was vreemdeling. Hij vereenzelvigt zich met hen die zorg behoeven, arm zijn, het moeilijk hebben.
Omzien naar elkaar, hoe vaak we ook de fout ingaan, misschien onachtzaam zijn… is: omzien naar Hém. Die er ons mee helpt. Die in onze handen wordt gelegd.

De Koning Christus op het prachtige en kostbare kruis hier boven het altaar is zelf arm geworden, weerloos. Maar het kruis werd teken van hoop, kracht, moed voor velen; wórdt teken van hoop, en toekomst. 
Zijn vraag is: wie ben Ik voor U, voor jou. Welke plaats neem ik in in jouw leven

Totdat Hij wederkomt

Bij de inauguratie van president Biden stond achter een lezenaar een jonge, zwarte, krachtige vrouw, Amanda Gorman, een “sproken word” artiest. Zij sprak het gedicht: The hill we climb,  Misschien weet u het nog! Haar stem klonk bijna 60 jaar na die van Ds King. En even welluidend! Daaruit een kort citaat: 

De Bijbel leert ons dat iedereen
onder zijn eigen wijnstok of vijgenboom moet zitten
Zodat niemand hem nog bang kan maken
Als we voldoen aan de eisen van onze tijd
Wordt de zege niet gebracht door het zwaard
Maar door alle bruggen die we hebben geslagen

Ik koester een droom…
Amen