Het valt mij de laatste tijd vaak op dat er sprake is van: iets loslaten. Het kan zijn dat dat met de leeftijd te maken heeft, of met de ontwikkelingen in de maatschappij. Er zijn heel veel activiteiten die je op een gegeven moment niet meer kunt doen; omdat je niet mobiel genoeg meer bent; omdat je te weinig mensen hebt die mee doen.
In een gezin is het vaak een heftige tijd als kinderen de deur uit gaan en je ze moet loslaten. De band die je met je kinderen hebt is niet te vervangen door iets anders. Op je werk is er sprake van loslaten. Collega’s vertrekken vanwege een andere baan of vanwege leeftijd, De samenstelling van de ploeg verandert sterk. De groep jongeren hebben andere ideeën over hoe je de beste resultaten kunt boeken.
In het dorp of stad waar je woont neem je een andere positie in. Van jonge ouders ben je gegroeid burgers op leeftijd. Van radicalist met vernieuwende vooruitzichten, ben je nu gezapig en rust zoekend.
Zo is er op elk vlak sprake van loslaten, aar ook een sprake van vernieuwing. En ontwikkeling. Daar waar je iets moet loslaten, om welke reden dan ook; als je moet loslaten is er altijd wel weer een deur die opgaat. Of: er is licht aan het eind van de tunnel. Op allerlei manieren wordt die ontwikkeling (van loslaten tot kiemkracht) beschreven. Menig boek gaat over het kwijtraken van relaties. Veel films gaan over schijnbaar niet los te laten banden.
En toch zul je moeten loslaten, tegen beter weten in. Want pas als de graankorrel in de aarde valt kan hij veel vrucht opleveren. We hoorden dat een aantal weken geleden in het evangelie. En vandaag horen we eigenlijk hetzelfde, maar met andere woorden. Jezus is gestorven maar hij is niet dood. De steen is weggerold, het graf is leeg. Blijkbaar is alles veranderd. Blijkbaar is er weer kans op leven, nu de steen is weggerold.
Het loslaten van relaties is erg ingrijpend vaak, Maar soms moet je echt loslaten, om een andere tot recht te laten komen. Je zoon gaat verhuizen; uit liefde laat je hem los. Je partner is gestorven, uit liefde laat je haar los. En dat is het hoopgevende geloof van Pasen. We blijven Geloven, tot over de dood heen, dat onze dierbare blijft leven, niet dood is. Wel gestorven, maar niet dood
De mensen in het verhaal van vandaag zien zich ook geplaatst voor de opgave om Jezus los te laten. De steen is weggerold, verwachtingen moeten bijgesteld. Jezus is niet meer daar waar ze hem verwachten, namelijk in het graf. Nee, ze moeten hun verwachtingen bijstellen, hun dierbare loslaten, zijn leven loslaten. Dan pas kan Jezus ten volle de Christus zijn. Gestorven, maar niet dood.
Moge dat onze hoop zijn, dat er geen einde is aan leven. Moge dat ons geloof zijn, dat we zullen sterven, maar niet dood zijn. Moge dat onze liefde zijn, dat we kunnen loslaten ten gunste van de ander.