Lezing: Evangelie van de Intocht
Je ziet de stoet al gaan. Lopend langs de straten. Zwaaiend met palmtakken. Kleden leggend op de grond. En zingend. De moed erin houden. Vreugdevol klinkt het lied: Hosanna. Luid en duidelijk. Roepend: Gezegend de koning. Op weg naar de grote stad Jeruzalem. Achter de nieuwe koning aan.
Je ziet de stoet al voor je. Zingend en juichend. Te voet. In rolstoel. En groep mensen op weg naar eenheid. De poster van het synodale proces laat het zien. Mensen samen. Vreugdevol. Elkaar vertellend wat hen raakt. Wat zij geloven. De paus volgend, een weg bereidend naar eenheid en verbondenheid.
Je ziet de stoet al voor je. Mensen met vuilniszakken. Kinderen niet wetend. Een zware tocht. Weg van hun huis. Op weg naar het onbekende. Zoekend naar veiligheid. Beelden op het journaal. Vrouwen met hoofddoeken. Mannen verslagen. Alles achterlatend. Van huis en haard vervreemd. Vluchtend voor geweld en oorlog. Kinderen achterlatend in schuilkelders.
Groepen van mensen, soms blij en vreugdevol.
Groepen van mensen, soms angstig en vervreemd.
Groepen van mensen, soms samenscholend en elkaar troostend.
Zoekend naar vrijheid en geluk. Waarom vieren we dat zo uitgebreid? Wat zegt het ons vandaag de dag? Jezus komt niet op een groot paard, niet met paarden en wagens. Nee, geen machtsvertoon op straat. Geen vermoorde buren aan de kant van de weg. De stoet rond Jezus is een vreugdevolle groep. Een groep die het geluk heeft gevonden. In Jezus. Hij is de weg, hij is de waarheid, hij is het leven. De tegenstelling kan niet groter zijn. In de groep vluchtelingen heerst angst en onzekerheid. Blijven achter met vragen en verdriet.
En ik vraag me af: waar is nu God? Waar kan ik hem vinden? Waar kan Hij mij vinden. Is God in de groep rond Jezus? Is God in de stoet met vreugdevol gezang en palmtakken op de weg? Wellicht is God te vinden, juist in die vrijheid en veiligheid. Wellicht is God te vinden in die Jezus. Hij is de weg. De waarheid en het leven. Daarom kunnen en willen ze hem volgen. Hij was tenslotte die grote wonderdoener en die nieuwe koning.
Maar ik blijf me afvragen of God alleen daar is, waar het vreugdevol is. Is God wellicht ook te vinden in die groep mensen rond het synodaal proces. Mensen die elkaar vertellen wat ze geloven, wat hen dierbaar is? Door mensen met elkaar te verbinden op gebied van geloof, hoop en liefde. Ook zij zullen God ervaren in wat er gebeurt. God gebeurt in dit proces van verbinding en communicatie.
En nog is mijn vraag niet beantwoord. Is God te vinden in die stoet van vluchtelingen? Verjaagd uit hun huizen, gevlucht voor geweld en oorlog. Mensen die zich veilig waanden. Daar vinden we wellicht God. In die kleine jongen, even uitrustend, moe van de hulp aan zijn oma. In die soldaat die even een hand uitsteekt ter ondersteuning. In die mensen die vluchtelingen opvangen en troosten, soep ronddelen, lesgeven aan kinderen.
Of, en ik durf het bijna niet te noemen, is God wellicht in die soldaat aan de andere kant van de oorlog? In de soldaat die dat laatste schot loste en 10 mensen op straat vermoordt. Is God in die negativiteit? Of is God hier ook huilend aanwezig?
God is daar waar mensen elkaar troosten, elkaar veiligheid bieden, zoekend naar geluk en echt leven. De stoet rond Jezus voelt als het ware Gods aanwezigheid. In Jezus, in de tocht naar Jeruzalem. Als wij God zoeken, zullen wij terecht komen in dienstbaarheid en hulpverlening. God is te vinden in de gewone mens, de gewone gang van zaken, het gewone leven.
Laten we Hem de komende week, de Goede Week, zoeken en elkaar vertellen wie of wat we hebben gevonden. Vandaag zullen we hem wellicht vinden in de nederige mens op een ezel. Vrijdag zullen we hem vinden in de lijdende mens, geslagen aan een kruis. Zaterdag zullen we hem herkennen in de gestorven mens, bij het open graf. Zondag, uiteindelijk, zullen we God vinden in de verrezen mens: de mens van licht en leven.
Ik wens ons een goede zoektocht.